Hol marlina o wadze ok. 200 kg podczas zawodów o Puchar Wysp Kanaryjskich GOMERA 2011. Hol tuńczyka żółtopłetwego o wadze ok. 80 kg. Wyprawa zorganizowana przez Muskie Big Game Team w czerwcu 2011 roku.
sie
23
lip
23
Wydawało mi się, że namierzę miejsce w Internecie, znajdę port i przewodnika, pojadę i złowię. Naoglądałem się zdjęć, filmów na You Tube… Innym się udało, dlaczego mnie miało by się nie udać…
To była moja czwarta wyprawa na Wyspy Kanaryjskie. Już po pierwszych dwóch, gdzie testowaliśmy łącznie czterech przewodników, wiedziałem, że tylko z Leo mam realną szansę na złowienie ryby życia. Zdecydowanie wyróżniał się z grupy przewodników profesjonalizmem, doskonale przygotowanym, markowym sprzętem, dbałością o każdy, najdrobniejszy
element zestawu, a przede wszystkim uczciwym podejściem do klienta.
Łowiliśmy już barakudy, bonito, makrele, wielkie płaszczki, małe tuńczyki, ale pomimo usilnych prób brakowało nam ryby marzeń – marlina. Leo w swojej ponad dwudziestoletniej karierze ma na rozkładzie kilkaset marlinów, a największy okaz ważył 454,5 kg.
W maju 2009 roku w pobliżu wyspy Gonera wędkarze łowią marlina 537,5 kg. Do dziś jest to absolutny rekord Wysp Kanaryjskich. Pomyśleć, że dokładnie tego pamiętnego dnia byliśmy z Danielem „Deniro” na Gomerze na objazdowej wycieczce jeepami, a tuż obok nas ktoś złowił rekordowego marlina…
To rozgrzało nasze apetyty. W tym roku wybraliśmy czerwcowy termin pokrywający się z dorocznymi Międzynarodowymi Zawodami Big Game wokół wyspy Gomera. Zgłosiliśmy swój udział jako Muskie Big Game Team, a drużynę stanowili Daniel „Deniro, Wojtek „Ptyś”, jego syn Kamil, nasz bratanek Węgier Laci ożeniony z Polką i ja, także od czasów studiów w Budapeszcie znający węgierski.
Doświadczenie mówi, że wędkarze i tak zawsze znajdą wspólny język. W tegorocznej XI edycji zawodów bierze udział 36 gotowych na wszystko załóg. Przepiękne łodzie, super sprzęt, świetna atmosfera. Każdy przyjechał tu z apetytem na marliny , a kilkudniowe wcześniejsze „treningi” pokazują, że są brania. Pada kilka marlinów, kilka się urywa.
Zawody trwają dwa dni, każdego dnia dziewięć godzin morskiego trollingu, przy pięciu rozłożonych wędkach. Słowo wędka pasuje do wyglądu sprzętu, ale po wzięciu w ręce tego dwumetrowego, jednoczęściowego kija do szczoty o akcji 130 Lb i szczytówce o średnicy prawie 2 cm, zastanawiamy się, jaka ryba choć trochę go ugnie.
Do tego ogromny multiplikator o wielkości 130 lb. Leo ma dwa zestawy Shimano i trzy zestawy Penn. Najlepsze, co jest dostępne na rynku. Żyłka główna rodem z Japonii, nawój ponad 900 m o wytrzymałości 62 kg, do tego dołączony żyłkowy spleciony łącznik i na końcu specjalny przypon o średnicy 3 mm.
Po doholowaniu ryby do łodzi pomocnik kapitana chwyta ręką (w rękawicach ochronnych) za ten gruby przypon i dociąga rybę do łodzi. Podczas zawodów wszystkie ryby są wypuszczane, więc wyhaczanie marlina następuje przy burcie łodzi. Jedna osoba zakłada specjalną pętlę zaciskową na nos marlina, a druga uwalnia rybę z haka. Udokumentowaniem połowu maja być zdjęcia wykonanie specjalnym zaplombowanym aparatem dostarczonym przez sędziów każdej załodze.
Fakt złowienia ryby potwierdza się przez radio lub telefonicznie u sędziów. Liczy się kolejność i ilość złowionych ryb, wielkość ma znaczenie drugorzędne. Wyjątek stanowi okaz powyżej 1000 lb (ponad 453,6 kg). Wtedy można przywieść rybę do portu, oficjalnie zważyć i „szczęśliwiec” może zostać wpisany do specjalnego prestiżowego rejestru osób mających na rozkładzie „GRANDE MARLIN”, czyli okaz powyżej 1000 Lb.
Za taką rybę jest dodawana 10% premia punktowa. Ale uwaga: jeśli ktoś źle oszacuje wagę ryby i w porcie okaże się, że ryba waży poniżej 900 Lb, to łowca otrzymuje punkty karne.
Marliny łowi się głównie w trollingu, na wielkie kolorowe przynęty przypominające kałamarnice, uzbrojone w dwa ogromne pojedyncze haki. Łodzie są specjalnie dostosowane do takiej metody połowu. Ponad czterometrowe aluminiowe wysięgniki z systemem linek i klipsów pozwalają na równoległe prowadzenie kilku przynęt w bezpiecznej odległości od siebie.
Podczas brania żyłka wypina się z klipsa i następuje długo oczekiwany gwizd żyłki wysnuwanej z kołowrotka. Wówczas szybko należy zwinąć pozostałe wędki, a osoba, która jako pierwsza ma holować marlina, samodzielnie musi wyjąć wędkę z uchwytu burtowego, usiąść w obrotowym fotelu, umieścić dolnik w gnieździe fotela i po zapięciu pasa i przypięciu wędki linkami zabezpieczającymi zacząć „pompowanie”.
Zazwyczaj wędkarze holują rybę kilka, kilkanaście minut i następuje zmiana holującego. Kapitan steruje łodzią z wysokiego mostka, ustawia ją najkorzystniej do warunków pogodowych i udziela rad, jak należy postępować w każdej fazie holu.
Niestety, podczas zawodów, aby ryba była zaliczona, musi być holowana i wyciągnięta przez jednego wędkarza. Już pierwszego dnia zawodów ustalamy, że ja będę tym wybrańcem. Dla mnie też nie jest to łatwa decyzja, bo co będzie jak coś zawalę albo nie dam rady i spuchnę?
Pierwszego dnia zawodów 36 uzbrojonych po zęby załóg nerwowo zajmuje miejsce na wylocie z portu San Sebastian i na radiową komendę sędziego z ogromnym rykiem wielokonnych silników jednocześnie rusza na łowisko. Widok niesamowity. Ogromna szybkość, każdy chce być jak najszybciej na łowisku, wypuścić zestawy i czekać na upragnione branie. Liczy się przecież kolejność wyciągnięcia ryb, a trzy główne nagrody o wartości 6000, 3000, 1500 EURO też robią swoje (podnoszą adrenalinę).
Pierwszego dnia na siedmiu łodziach pada siedem marlinów. Pięć innych miało brania, ale ryby zerwały się podczas holu.
Marliny walczą bardzo widowiskowo. Wielokrotnie wyskakują z wody, zmieniają kierunek ucieczki, nurkują w stronę dna, czy też odjeżdżają wysnuwając jednorazowo kilkaset metrów żyłki. My niestety wracamy bez brania. Uroczysta, bardzo elegancka kolacja nieco poprawiam nam humory.
Rozmawiam z kilkoma dzisiejszymi szczęśliwcami, zbieram doświadczenia, a wieczór kończymy w pubie wędkarskim u Manolo, gdzie na dużym telewizorze non stop lecą filmy wędkarskie poświęcone głównie marlinom, żaglicom i ogromnym tuńczykom.
Puszczamy i my nasz film o jesiotrach i łososiach z Kanady. Podoba się.
Drugiego dnia znów gorączkowe wyczekiwane na komendę sędziego i poszli… Druga dziewięciogodzinna tura przed nami. Około godziny trzynastej następuje upragniony „strzał”, kołowrotek gwiżdże jak oszalały, żyłki ubywa w tempie światła. Na szczęście jest zapas około 900 m linki…
Szybko zwijamy pozostałe wędki, chwytam tę z ryba na końcu i wreszcie czuje ją. Jest, walczy. Siadam w fotelu, załoga zapina pas, a nasza drużyna dopinguje mnie na różne sposoby. Każdy ma swoje zadanie do wykonania. Deniro ma obracać fotelem tak, aby wędka była skierowana ciągle w stronę ryby. Ptyś uwiecznia całą akcję na kamerze, dodając swoje kwieciste komentarze, Laci zajął miejsce na bocianim gnieździe i aparatem fotograficznym ma udokumentować złowienie marlina.
Wszyscy podnieceni jak strusie. Pierwsze skoki ryba wykonuje około 300 m od łodzi. Niezła perspektywa holu. Musiałem to zrobić sam bez niczyjej pomocy. Hol jest nietypowy, wędka umieszczona w centralnym miejscu fotela, prawą ręką skręcam korbkę (wtedy gdy ryba mi na to pozwala) a lewą „tylko” układam żyłkę na kołowrotku, aby nawój był równomierny. Duże multiplikatory nie posiadają wodzika. Po prostu nie wytrzymałby podczas brania ryby.
W ogóle nie dotykam wędki. Pompowanie odbywa się przy pomocy całego ciała, ale głównie pracują mięśnie nóg, zapartych o specjalny stopień fotela i mięśnie pleców (trochę podobnie jak wioślarze). Ryba skacze jeszcze kilka razy, ma jeszcze parę zrywów, a potem nurkuje w stronę dna.
Doskonale pamiętam wcześniejsze rozmowy z przewodnikiem, nie mogę dopuścić, aby marlin poszedł w dno. Często zdarza się, że podczas długotrwałego holu ryba ginie z wycieńczenia, opada na dno, a wtedy podniesienie z kilkuset metrów takiego potwora na żyłce o wytrzymałości 62 kg jest niemożliwe.
Na szczęście, zachowuję siły i przy coraz głośniejszych okrzykach kolegów udaje mi się dociągnąć marlina do łodzi. Teraz wkraczają pomocnicy przewodnika. Raul chwyta za gruby przypon, dociąga ogromną rybę do burty, a Carlos sprawnie zaciska pętlę na nosie szamoczącej się ryby. Raul wyhacza zdobycz… Laci w międzyczasie robi zdjęcia i ryba odpływa.
Następuje euforia i okrzyki radości. Przewodnik ocenia marlina na „dobre” 200 kg!!! Leo zgłasza rybę sędziemu i dowiaduje się jesteśmy na 9 miejscu, a żadna z załóg nie ma jeszcze drugiej ryby. Jak w miarę szybko złowimy drugiego marlina, mamy szansę na miejsce na podium.
Jednak to dwie miejscowe załogi doławiają po drugim marlinie i to one dzielą między siebie dwa pierwsze miejsca. Wieczorem znów uroczysty bankiet, potem ogłoszenie wyników, wręczenie pamiątkowych pucharów oraz czeków dla zwycięzców. Tego wieczoru my też tryskamy humorami, dzielimy się wrażeniami. Ostatecznie plasujemy się na dobrym, dziewiątym miejscu.
Na zawodach łącznie pada 12 marlinów, a 9 zrywa się podczas holu. Łowienie tych wspaniałych ryb wymaga cierpliwości i pokory. W każdej chwili można zmienić zestawy na lżejsze i zapolować na wszędobylskie bonito, barakudy czy inne ryby, ale jeśli chce się złowić marlina, to nie warto się rozdrabniać.
Kolejnego dnia, już po zawodach mamy trzy brania marlina, ale ryba nie zahacza się prawidłowo. Na osłodę, na przynętę marlinową łowimy ogromnego tuńczyka żółtopłetwego o wadze 80 kg. Pieknie walczył, holował go Laci na zmianę z Danielem. Przewodnik decyduje, że ryba zostanie zabrana.
W porcie robimy sesję zdjęciową, zbiera się spory tłumek ciekawskich. Następnego dnia podczas lunchu na łodzi, delektujemy się przepysznym sashimi z tuńczyka, a na kolacje udajemy się do małej, lokalnej restauracji, gdzie zostają nam przygotowane steki ze złowionego tuńczyka. Ucztujemy do woli.
Po powrocie z Gomery na Teneryfę wypożyczamy samochód i zwiedzamy tę uroczą wyspę, zaliczając miedzy innymi wulkan Teide, położony na wysokości 3718 m n.p.m. i oglądamy słynne klify Los Gigantes o wysokości powyżej 600 m.
Ostatniego dnia inna łódź przywozi do portu bliźniaczego do naszego marlina, ważącego równe 200 kg. Robimy zdjęcia, a wiszące w porcie trofeum od razu przyciąga chętnych, którzy zapisują się na rejsy wędkarskie, nawet z całymi rodzinami.
Wszyscy jesteśmy zgodni co do planów na drugi tydzień czerwca 2012. Przyjedziemy znowu na zawody na Gomerę. Na Wyspach Kanaryjskich sezon wędkarski trwa cały rok, pogoda jest stabilna przez okrągłe 12 miesięcy. Najlepszy okres na marliny przypada od maja do września. Oczywiście marzy nam się zaliczenia marlina z kategorii „GRANDE”…
Więcej informacji u autora tekstu, adres: wyprawy@muskie.pl.
mar
2
„Jak się masz, wszystko za darmo, zajebista cena, mucha rucha karalucha, dobra zupa z bobra”. Egipscy handlarze z bazaru w Asuanie bezbłędnie rozpoznają Polaków i w różny, często niekonwencjonalny sposób namawiają do odwiedzin ich stoiska.
Od razu widać, że „ nasi tu byli” Piszę ten tekst w kilka dni po powrocie z dwutygodniowej wyprawy, dziesięć dni od momentu rozpoczęcia rozruchów w Kairze i Aleksandrii. Przyszłość pokaże, kiedy będziemy mieli możliwość powrotu na Ziemię Faraonów.
Po zeszłorocznej marcowej wyprawie byłem już o wiele mądrzejszy. Odpowiedni sprzęt, zapas woblerów o średniej długości 14 cm, penetrujących wodę między 4-9 m, mocne kotwice, wzmacniane kółeczka, przypony flouorokarbonowe o średnicy 0,7-0,8 mm, a do tego różnokolorowe gumy, z których większość miała około 15 cm długości, mocne haki z główkami 35-50g.
Zimą okonie nilowe szykują się do wiosennego tarła i są niesamowicie agresywne. Większość złowionych ryb mierzy od 85-105 cm, waga oscyluje między 8 a 15 kg. W naszej ekipie pada też kilka okazów, największy waży prawie 30 kg.
Łowimy kilkoma metodami. Poza trolingiem sporo spinningujemy, szczególnie przy kamiennych wyspach i na górkach podwodnych, które bezbłędnie namierzają przewodnicy. Na blatach o głębokości ok. 10 m jigujemy w pionie dużymi gumami – sposób trochę podobny do łowienia dorszy na Bałtyku.
Szczególnie emocjonujący jest hol dużego okonia na sprzęcie spinningowym. Wędka około 3 m długości, ciężar wyrzutu do 100 g i kołowrotek spinningowy dają dużo większą frajdę z holu, niż trolingowy króciak 30-50 funtowy z multiplikatorem. Ale nie zapominamy o tym, że w każdym momencie może się nam trafić ryba 3-cyfrowa i sprzęt musi być niezawodny.
Okoń nilowy w Jeziorze Nassera warunki do rozwoju ma doskonałe. Akwen jest ogromny, ponad 500 km długości, tysiące wysp i wysepek, zatok i mnóstwo tilapii, głównego pokarmu tego drapieżnika.
Podczas łowienia okoni nilowych częstym przyłowem jest Tigerfish – ryba tygrysia. To bardzo sportowa ryba, piekielnie silna i szybka, walczy zaciekle do końca. Jej ogromne, ostre zęby zostawiają trwałe ślady na naszych przynętach (gumy są raczej przynętami jednorazowymi). Przepiękne ubarwienie, jeden wielki mięsień, okazała płetwa ogonowa. Ta ryba działa na mnie jak magnes. Chce się tutaj wracać dla Tigerfish. Łowię kilka okazów między 3-4 kg, a największa sztuka (według oceny przewodnika 6-7 kg) po emocjonującym holu wypluwa pokiereszowany wobler tuż przy łodzi. Dziura w Rapali po zębie ryby tygrysiej ma prawie wielkość monety jednogroszowej. 100 % respektu dla tej ryby.
Ciekawe, że w ogóle nie widać wędkarzy. Presja wędkarska jest znikoma, natomiast jest sporo rybaków nastawionych głównie na tilapię.
Jest z nami ekipa telewizyjna programu „Taaka Ryba”, pływamy blisko siebie, filmowane są hole ryb, które niedługo będzie można zobaczyć w przygotowanych przez ekipę filmach. Kilka okoni łowimy spinningując już po zapadnięciu zmroku, głównie na woblery flagowce i wściekłozielone duże ripery. Hol metrowa w trakcie prawdziwych egipskich ciemności jest bardzo emocjonujący. W trakcie sześciu dni łowienia przemierzamy na jeziorze odcinek grubo ponad 100 km.
Naszą ruchomą bazę stanowi wygodna łódź z dwuosobowymi kabinami, toaletami z ciepłą wodą i górnym pokładem służącym jako jadalnia i miejsce do wieczornych opowiadań o naszych dokonaniach, natomiast łowimy z szybkich i wygodnych 2-3 osobowych motorówek.
Każda jest kierowana przez profesjonalnego przewodnika. Posiłki są świetnie przygotowane, egipska załoga spisuje się rewelacyjnie. Ekipa uczestników wyprawy współpracują bez zarzutu , przez cały pobyt towarzyszy nam wspaniała ATMOOOSFERA. Wieczory (zachód słońca był ok. 18) są długie, więc opowiadaniom, dowcipom, śmiechom, śpiewom nie ma końca. Jak się dobierze zgrany zespół Dżerymengo i zaśpiewają bracia Sidor, to tylko prawdziwi wędkarze zrozumieją podniosłość takich chwil….
Ostatniego wieczoru Egipcjanie przygotowują nam nie lada niespodziankę. Kucharze i przewodnicy przebierają się w tradycyjne nubijskie stroje (galabija, spolszczona nazwa to komeszka) i dają nam półgodzinny koncert, śpiewając pieśni nubijskie, w których głównym motywem jest rzeka Nil. Bardzo miły akcent.
Ostatniego dnia po południu kończymy łowienie w słynnym mieście Abu Simbel, gdzie zwiedzamy dwie przepiękne świątynie poświęcone faraonowi Ramzesowi II i bogini Neferette, przeniesione z terenów, które obecnie zalewają wody j. Nasera. W drodze powrotnej pomiędzy Asuanem a Marsa Alam nad Morzem Czerwonym, na środku pustyni, spotykamy stado kilkudziesięciu wielbłądów, które swobodnie przemieszczają się w poprzek drogi, całkowicie ignorując naszego busa. Możemy do nich podejść prawie na wyciągnięcie ręki, robimy zdjęcia.
Podsumowując: wyjazd bardzo udany, opieka przewodników firmy wędkarskiej wzorcowa. Wszystko dopięte na ostatni guzik. Widać, że dobrze znają swój fach i bardzo zależy im na wysokiej jakości świadczonych usług. Negrashi, szef firmy egipskiej dużo podróżuje po świecie poszukując wędkarskich przygód. Łowił sumy i sandacze na Ebro, duże szczupaki w Holandii, łososie w USA i Kanadzie. Wędkarstwo to jego pasja i widać, że lubi to, co robi.
Po dwóch wyprawach na okonie nilowe mam już duże doświadczenie i z powodzeniem mogę polecać wędkarzom tego typu wyprawy. Duże i waleczne ryby, przepiękne widoki, niezapomniane przygody… Chętnie pomogę w organizacji wyjazdu. Pakiety wędkarskie są zazwyczaj 6-dniowe i dotyczą grup od 3 do 8 osób, a najlepszy okres na zaplanowanie wyprawy trwa od połowy listopada do końca maja.
W trakcie pobytu w Egipcie udało się nam jeszcze zorganizować dwa jednodniowe wypady na Morze Czerwone. Złowiliśmy trochę ciekawych ryb, nurkowaliśmy przy rafach koralowych z ogromnymi żółwiami, widzieliśmy prawie dwumetrową murenę.
Mamy w planach kolejną wyprawę, tym razem Big Game na Morzu Czerwonym. Nasz przewodnik posiada specjalnie dostosowaną morską łódź z kabinami. Szykujemy się na maj, oby tylko dało się tam bezpiecznie polecieć, bo na miejscu zajmie się nami nasz opiekun, więc o resztę możemy być spokojni.