Czekałem, czekałem i wiedziałem, że będzie warto. Jedenaście miesięcy temu zauroczyło mnie Morze Czerwone – ogromną ilością pięknych ryb, tysiącami raf, błękitną wodą i baraszkującymi stadami delfinów.

W połowie kwietnia, jak na szpilkach, przetrzymałem cztery godziny lotu do Marsa Alam na południu Egiptu i potem dwie godziny w klimatyzowanym busie podstawionym przez naszego przewodnika, aby wreszcie stanąć na pokładzie statku, który przez sześć dni i nocy miał być naszą bazą gdzieś na środku Morza Czerwonego.

Do tego szybka, dwusilnikowa łódź wędkarska z niezawodnym przewodnikiem Saigli, który towarzyszył nam w zeszłorocznej wyprawie i zna morze jak własną kieszeń.

Już pierwsze godziny łowienia na poppery  dają nam kilka  karanksów GT, red snapery i przepiękne graniki. Po popołudniu jest podobnie,  pada jeszcze karanks niebieskopłetwy,  kilkukilogramowa barakuda, tuńczyki.

Większość ryb łowimy na morskie poppery średniej wielkości, około 20 cm. Ręka boli od ciągłego podszarpywania przynęty (jerkowania) oraz od dalekich rzutów ciężkim sprzętem. Zgodnie stwierdzamy, że przed takim wyjazdem przydałby się trening na siłowni. Ryby też są bardzo wymagające. Niszczą przynęty. Jak zwykle, największe nie dają się zatrzymać i po gwałtownym braniu rwą zestawy na podwodnych rafach. A łowimy głównie wzdłuż przepięknych raf koralowych, przy których za kolorową drobnicą uganiają się różne morskie potwory.

Próbujemy tez łowić na pilkery w pionie, tzw. vertical jiging, ale trafiają się tylko małe i średnie sztuki – tuńczyki, ryby księżycowe i różowe. Pilkery do tej metody są uzbrojone w pojedynczy mocny hak (3/0 -6/0)  umocowany na krótkiej i bardzo wytrzymałej plecionce, tzw.  assist hook.

Używam oryginalnych pilkerów firmy Williamson lub naszych, z dyndającym haczykiem zamiast kotwicy. Pomni zeszłorocznych doświadczeń, zawczasu wymieniamy kółeczka łącznikowe, eliminujemy srebrne krętliki (często uderza w nie barakuda i odcina przypon), szykujemy specjalne węzły, gdyż żyłka przyponowa ma 1 mm średnicy. Zaliczam jedno bardzo mocne branie na pilkera, ale zestaw zostaje brutalnie odcięty – niestety tutejsze barakudy mają ogromne paszcze.

Przekonujemy się o tym z Kamilem czwartego dnia, gdy o świcie, po pokonaniu prawie pięćdziesięciu kilometrów łodzią w ślizgu, obławiamy dwie urokliwe wyspy, gdzieś na środku morza, odległe zaledwie 4 godziny drogi łodzią od brzegów Arabii Saudyjskiej. Łowimy na zmianę na poppery,  pilkery i na trolling. Po kilku pięknych braniach tuńczyków, GT, red snaperów i graników do głosu dochodzą olbrzymie barakudy. Kamil łowi okaz 145 cm o wadze powyżej 25 kg. Moja, mniejsza barakuda, złowiona na trolling, na fioletowego Bombera jest bliźniaczo podobna do Kamilowej, ale potem, podczas łowienia popperem Dummbell zacinam istnego potwora, który po wylądowaniu na pokładzie zostaje zmierzony i zważony. Barakuda ma 153 cm długości i waży 30,5 kg!!! Cóż ona wyprawiała podczas holu… Godny przeciwnik, zęby jak u krokodyla.

Dopiero po jakiejś godzinie decyduję się na sesję zdjęciową, gdyż pierwsza z dużych barakud tylko raz machnęła swoim ogromnym pyskiem i zostawiła dwie krwawiące rany na mojej prawej ręce. Przewodnik okazał się wytrawnym znachorem, użył „tajemnych leków” i na szczęście rany szybko się zasklepiły, a ja mogłem kontynuować łowienie. Właśnie wtedy wyholowałem tę największa barakudę. Potwornie gruba i szeroka. Zresztą widać na zdjęciach, gdyż ja także nie należę do ułomków, ze wzrostem 189 cm i wagą ok. 105 kg.

Podczas gdy my z Kamilem szaleliśmy wokół wysp,  nasz kolega Wojtek „Ptyś” szalał ze swoimi wędkami trollingowymi na statku bazie. Złowił siedem fajnych i dużych ryb, a ósma holowana  przez kilka minut (był to tuńczyk około 5-6 kg) tuż pod powierzchnią wody została zaatakowana przez wyskakującego z wody rekina, który pożarł ją w mgnieniu oka. To, że Ptyś przeżywał to zdarzenie, jest oczywiste, ale po wymianie zdań pomiędzy załogą statku, która widziała całe zdarzenie, a naszymi przewodnikami z łodzi wędkarskiej wywnioskowałem, że scenariusz pasowałby do kolejnej edycji filmu „Szczęki” . Rekin porównywany był do orki!

Ostatnie dwa dni przynoszą zmianę pogody, zaczyna mocniej bujać. Egipcjanie nazywają to sztormem, ale w porównaniu do naszego Bałtyku oceniam to na 4-5 stopni w skali Beauforta. Ja łowię bez przerwy. Trochę nas zalewają bryzy bardzo słonej wody podczas przemieszczania się przez fale, ale burty łodzi są wygodne, maja dobrą wysokość do siedzenia i w takiej pozycji można swobodnie spinningować.

Tego dnia łowimy w trollingu dwa ładne tuńczyki, a pod wieczór gdy zaczynamy obławiać przybrzeżne rafy, w ciągu niecałych dwóch godzin łowię pięć pięknych ryb. Na poppery padają dwa  waleczne GT, red snaper, barakuda i ryba przypominająca naszą belonę, ale sporo większa od przeciętnej. Miara wskazała 123 cm. Ostatniego dnia pogoda jest podobna, mimo sporej fali łowimy kilka ryb, w tym nasze ulubione GT.

Poświęciliśmy na łowienie także kilka długich wieczorów, opuszczając tuż nad dno rybne filety.  Brań było bardzo dużo, prawie każda wyciągnięta ryba była inna, niektóre z nich trzeba było ostrożnie odhaczać, gdyż mogły boleśnie nas ukłuć. My łowiliśmy na wędki, natomiast załoga łowiła ”na rękę”. Porównaliśmy nasze wyniki z efektami załogi i okazało się, że miejscowe metody też są bardzo skuteczne, a brania „ na rękę” powodują ogromne emocje. Nasz kucharz złowił pięknego red snapera  o wadze około 7 kg. Tą rybą zdeklasował nasz nocne wyczyny, ale i tak zabawa była przednia.

Codziennie jedliśmy świetnie przyrządzone ryby, kuchnia na statku wszystkim przypadła do gustu. Szkoda, że wyjazd trwa tylko sześć dni.

Wróciliśmy jeszcze na jedną noc do hotelu. Wreszcie wygodne łóżka, przestronny prysznic, klima w pokoju, basen ze słodką wodą, drink bar… Trochę komfortu po sześciu dniach spędzonych na morzu.